!آرزوی دیدار تو!

ورزش باستانی (شهید ابراهیم هادی)

اوایل دوران دبیرستان بود که ابراهیم با ورزش باستانی آشنا شد. او شب ها به زورخانه حاج حسن می رفت. حاج حسن توکل معروف به حاج حسن نجار، عارفی وارسته بود. او زورخانه ای نزدیک دبیرستان ابوریحان داشت. ابراهیم هم یکی از ورزشکاران این محیط معنوی و ورزشی شد.

حاج حسن ورزش را با یک یا چند آیه از قرآن کریم شروع می کرد. سپس حدیثی می گفت و ترجمه می کرد. بیشتر شب ها ابراهیم را می فرستاد وسط گود،او هم در یک دور ورزش، معمولاً یک سوره ی قرآن، دعای توسل و یا اشعاری در مورد اهل بیت می خواند و به این ترتیب به مرشد هم کمک می کرد. از جمله کار های مهم در این مجموعه این بود که؛ هر زمان که ورزش بچه ها به زمان اذان مغرب می رسید، بچه ها ورزش را قطع می کردند و داخل همان گود زورخانه، پشت سر حاج حسن نماز جماعت می خواندند.

به این ترتیب حاج حسن در آن دوران قبل از انقلاب، درس ایمان و اخلاق را در کنار ورزش به جوان ها می آموخت.

یک بار بچه ها پس از ورزش در حال پوشیدن لباس و مشغول خداحافظی بودند. به یکباره مردی سراسیمه وارد شد، بچه خردسالی را نیز در بغل داشت. با رنگی پریده و باصدایی لرزان گفت: حاج حسن کمکم کن. بچه ام مریضه، دکترا جوابم کردند. داره از دستم می ره. نفس شما حقه، ترو خدا دعا کنید، ترو خدا… بعد شروع به گریه کرد.

ابراهیم بلند شد و گفت: لباساتون رو عوض کنید و بیایید توی گود. خوش هم آمد وسط گود. آن شب ابراهیم در یک دور ورزش، دعای توسل را با بچه ها زمزمه کرد. بعد هم از سوز دل برای آن کودک دعا کرد. آن مرد هم با بچه اس در گوشه ای نشسته بود و گریه می کرد.

دو هفته بعد حاج حسن بعد از ورزش گفت: بچه ها روز جمعه ناهار دعوت شدید! با تعجب پرسیدم: کجا؟ کفت: بنده خدایی که با بچه مریض آمده بود، همان آقا دعوت کرده. بعد ادامه داد: الحمد لله مشکل بچه اش برطرف شده، دکتر هم گفته بچه ات خوب شده. برای همین ناهار دعوت کرده.

برگشتم وابراهیم را نگاه کردم. مثل کسی که چیزی نشنیده، آماده رفتن می شد. اما من شک نداشتم دعای توسلی که ابراهیم با آن شور و حال عجیب خواند کار خودش را کرده.

منبع: سلام بر ابراهیم، ص 18.

بسم الله الرحمن الرحیم

مجموعه ی قطره های فراموش شده، داستان هایی است از زندگی و خاطرات شهداء هشت سال دفاع مقدس. در این مجموعه سعی می شود که از شهداء و خانواده هایشان مطالبی نوشته شود که شاید تاثیر گذار باشد و نسل بعد از جنگ شهداء و فداکاری هایشان و… را فراموش نکنند.

اولین داستان:

شهید ابراهیم هادی

این شهید بزرگوار در سال 1336 در تهران دیده به هستی گشود. پدرش به او علاقه ی خاصی داشت، و با این که شغل وی بقالی بود ولی توانسته بود فرزندانش را به بهترین نحو تربیت کند. ابراهیم نوجوان بود که پدرش چشم از جهان فرو بست و از آن پس ابراهیم مانند مردان بزرگ راه زندگی را در پیش گرفت.

او با شاگردی نزد علامه محمد تقی جعفری فردی بسیار مومن و با ایمان شد و در دوران پیروزی انقلاب اسلامی شجاعت های بسیاری از خود نشان داد. ابراهیم اهل ورزش بود و در ورزش های کشتی، والیبال و ورزش باستانی بی نظیر بود.

مردانگی او را می توان در ارتفاعات سر به فلک کشیده بازی دراز و گیلان غرب تا دشت های سوزان جنوب مشاهده کرد. در والفجر مقدماتی پنج روز به همراه بچه های گردان کمیل و حنظله در کانال های فکه مقاومت کردند و تسلیم نشدندو سر انجام در 22 بهمن سال 61 به از فرستادن بچه های باقی مانده به عقب تنهای تنها با خداوند همراه شد و دیگر کسی او را ندید.

او همیشه از خدا می خواست که گمنام بماند چرا که گمنامی صفت یاران خداوند است. خداوند هم دعایش را مستجاب کرد و ابراهیم سال هاست که گمنام و غریب در فکه مانده تا خورشیدی باشد برای راهیان نور…

گزيده اي از وصيت نامه ي شهيد علي زارعي

با سلام بر حسين (ثار الله)، حضرت مهدي ( بقية الله)، خميني (روح الله) : چند سطري را به عنوان وصيت نامه تقديمتان مي كنم.

از همه دوستان و آشنايان طلب مغفرت مي كنم و اميد آن دارم كه گفته هاي خداوند بزرگ عملي شود كه در قرآن مي فرمايند:«از يكديگر راضي  شويد تا از شما راضي شوم.» و ديگر اين كه هدف هميشگي را در مد نظر داشته باشيد و آن اين كه شعار اول انقلاب است :

استقلال

آزادي

جمهوري اسلامي

به اين شعار فكر نماييد تا آن موقع كه كشورمان آزاد نشود.

اول مي جنگيم ولو اين كه به گفته ي امام عزيزمان 20سال هم طول بكشد. دوم اين كه روي پاي خود بايستيم و خود كفا باشيم تا انشاء الله جمهوري اسلامي را حفظ كرده باشيم يعني اگر منافقي هنوز در پنهاني مانده است بداند كه نوبت آن هم خواهد رسيد.

عزيز زهرا تو چه شمعي كه جان ها همه پروانه ي توست، حسين جان با دوستان تو دوستم و با دشمنان تو دشمنم و مي جنگم. حسين جان! اي خون خدا!! آيا من را به عنوان سرباز قبول داري؟ آيا من را هم شفيع مي شوي؟ آيا من را به سوي خود مي خواني؟ حسين زهرا اگر آذوقه نداشتي؛ اگر مسكن نداشتي؛ -چون خيمه هاي تو را آتش زدند- اگر آب آشاميدني نداشتي؛ اگر خواهرت را به اسارت بردند، نظري كن به كربلاي ايران كه خانه هاي مردم بي دفاع را آتش زدند! ببين با حمله هاي هوايي چه بلايي بر سر بچه هاي مكتبي ما آورده اند! نظري كن و اينك قبولمان بفرما كه از فرسنگ ها راه آمده ايم؛ به خاطر تو، خداي تو، امت تو، مكتب تو، پس اگر سرباز توام، جانباز توام، يا اباعبد الله!!! يا حسين .

امت شهيد پرور، امام، رزمندگان، مجروحين و شهداء را فراموش نكنيد؛ رهبر را تنها نگذاريد؛ خانواده ي عزيز شهداء را فراموش نكنيد؛ آنان كه از جان خود گذشته اند را ياد كنيم و راهشان را ادامه دهيم، قدر اين پيروزي ها را بدانيم كه باعث قدرت و عزت و شرف ما است. دعاهاي دسته جمعي را داشته باشيم تا  ياد شهداء زنده بماند. مجدداً از دوستان، قوم و خويشان و آشنايان و خانواده ام طلب مغفرت دارم و سعادت شما را از خداي بزرگ مسئلت دارم.

آن كس كه تو را شناخت جان را چه كند                     فرزند و عيال و خانمان را چه كند

ديوانه كني هر دو جهانش بخشي                            ديوانه ي تو هر دو جهان را چه كند

علي زارعي اعزامي از ارسنجان

14/ 12 / 1365

نظر يادتون نرود

تاریخ شهادت: 27 / 1 / 1366